Bijna 3 maanden geleden kwam Lea niet meer thuis. Niet gewoon voor haar, want normaalgesproken kwam ze sowieso 3x per dag thuis om te eten en tussendoor kwam ze ook regelmatig in huis of in ieder geval in de tuin. Toen ze een nacht wegbleef waren we niet direct heel ongerust, ze kwam wel vaker laat in de avond thuis, helemaal met het mooie weer. Maar toen ze de hele dag niet kwam opdagen en nog een nacht wegbleef gingen de alarmbellen wel af.
Schuwe kat
Toen we Lea bij het asiel ter adoptie ophaalden was het een erg schuwe kat. De eerste maanden uit haar leven had ze in de weilanden rondgedoold en had ze haarzelf moeten redden. Totdat ze door de dierenambulance werd opgehaald. Ze hadden ons daar bij het asiel ook al voor gewaarschuwd en aangegeven dat er een kans was dat ze misschien altijd zo schuw zou blijven en mogelijk ook niet aanhankelijk zou zijn.
In het begin was ze inderdaad wat schuw en schrok ze ontzettend snel van elk geluid. Gelukkig ging dit steeds beter en ze vroeg ook steeds meer om aandacht. Ze kwam na een paar weken zelfs al tegen me aan liggen wat voor haar een hele stap was. Uiteindelijk bleek het een kat te zijn waar je heerlijk mee kon knuffelen, maar het schrikachtige bleef er altijd in zitten.
Kat vermist
Toen ze verdwenen was dacht ik om die reden ook direct aan het ergste. Het is geen kat die zomaar even bij een ander binnenwandelt en daar blijft hangen. Daar is ze gewoon te bang voor. Aangezien de zomervakantie die dag begon en veel mensen weggingen met hun caravan heb ik nog wel even gedacht dat ze daar misschien in opgesloten was. Dan zou ze nu overal kunnen zijn. Of opgesloten in een hokje bij iemand in de tuin. Ik heb alle buren uit de buurt gevraagd of ze wilden checken, zelfs de mensen die op vakantie waren heb ik gestalked met berichtjes of ik in hun tuin mocht gaan kijken.
Ik lag er nachten wakker van en dacht haar steeds te horen. Op een gegeven moment hoorde ik in alles een zielige miauw. Op een dag stootte ik mijn man aan om 5 uur ’s ochtends. Hoor jij dat ook? Volgens mij hoor ik Lea. Zijn reactie: Dat is een haan! Laat me slapen!
Zoektocht
Twee weken lang heb ik elke dag gezocht maar ik kon haar nergens vinden. Hoe vaak heb ik wel niet gedacht ‘had ik maar een gps-tracker voor haar gekocht, dan had ik haar kunnen vinden’, maar dat is achteraf gepraat waar ik niks mee opschiet. Op social media heb ik in meerdere groepen aangegeven dat onze kat vermist was en foto’s van haar verspreid in de hoop dat iemand haar had gezien, maar niks. En uiteraard bij de verschillende instanties. De dierenarts, het asiel, Amivedi (een stichting voor gevonden en vermiste huisdieren) maar het leverde allemaal niks op. Intens verdriet kan ik je zeggen. Mensen die geen dieren hebben snappen dat gevoel vaak niet. Ik vroeger trouwens ook niet moet ik eerlijk zeggen, maar nu wel. Een steen in mijn maag die maar niet weg wilde gaan.
Of Lea ooit nog terugkomt blijft de vraag. Ik kan het me niet voorstellen maar je weet het maar nooit natuurlijk. Het kan zijn dat ze een klap tegen haar hoofd heeft gekregen van een auto en dat ze haar richtingsgevoel is kwijtgeraakt. Dat schijnt nog wel eens te gebeuren. Dan kunnen ze echt kilometers van huis gevonden worden. Maar had iemand haar dan niet inmiddels al gevonden of gezien? Voor hetzelfde is ze aangereden en ligt ze ergens in de struiken. Dan is het bijna onmogelijk om haar te vinden.
Omdat we de interactie tussen de katten heel erg misten en we het gevoel hadden dat Daisy wel een maatje kon gebruiken (ze is tenslotte nog maar 5) besloten we naar kittens te gaan kijken. Hoe dat ging lees je de volgende keer in “nieuwe kittens bij onze oudere poes“.
Oh wat begrijp ik je gemis om Lea. Ons verhaal over onze Ginger is identiek aan jouw verhaal. Ginger wordt echter al sinds 2014 vermist. Toevallig zit ik pas op Instagram en dacht ik ga het toch nog eens proberen, want na 6 jaar doet het nog steeds pijn en komen3er tranen als ik aan haar denk en me afvraag of ze zich door ons in de steek gelaten heeft gevoeld… Ik wens je sterkte maar vooral dat Lea morgen doodgewoon voor je deur staat te miauwen.
Hoi Jetje, bedankt voor je meeleven. Wat erg dat jij hetzelfde hebt meegemaakt, en dat je nog steeds dat gemis voelt. Ik kan het me heel goed voorstellen. Al is het al 6 jaar geleden, als je niet weet wat er met Ginger is gebeurt blijf je toch hoop houden. Helemaal omdat je soms hoort dat katten na jaren toch nog worden teruggevonden. Ik blijf ook hopen dat Lea morgen ineens voor de deur staat, maar ook dat ze wordt gevonden als het wel mis is, zodat we het kunnen afsluiten en het een plekje kunnen geven. Die onzekerheid vind ik slopend.