Zoals ik eerder schreef kwamen we de eerste keer bedrogen uit toen we op zoek waren naar kittens omdat we in de ‘verkeerde’ periode langskwamen. Deze keer was er genoeg keuze in het asiel, en het viel dan ook niet mee om er eentje uit te kiezen. Toen we begrepen dat het eigenlijk beter is om twee kittens te halen besloten we daarvoor te gaan. Het blijkt beter te zijn voor de kittens omdat ze spelenderwijs veel van elkaar kunnen leren en ze kunnen dan ook samen spelen. Wanneer ze alleen zijn worden het sneller probleemkatten. Hoeft niet, maar het kan.
Nieuwe kittens
Het katertje wat we hadden uitgezocht van 12 weken mochten we direct meenenem. Daar had ik niet op gerekend toen we die middag ‘alleen maar even zouden gaan kijken’, maar ach, waarom ook niet? De spullen hadden we toch sowieso wel in huis. En hoe korter hij in het asiel was hoe beter werd ons verteld. Loki, zoals we hem hebben genoemd ging dan ook direct mee naar huis. Het poesje wat we hadden uitgezocht was nog maar 7 weken, dus die moest nog wat langer bij de moederpoes blijven. We mochten haar 2 weken later ophalen.
De reactie van de oudere poes
Net zoals de eerste keer dat we katten adopteerden was het deze keer ook weer spannend. Want hoe zou Daisy, onze andere kat reageren? Zou ze het leuk vinden of helemaal niet? Om eerlijk te zijn was ik daarin wat naïef. Ik had verwacht dat dat vrij snel goed zou gaan en dat Daisy zich als een moeder zou gedragen met zo’n kleintje erbij. Niks was minder waar.
Loki is een katertje wat helemaal niet bang is. Hij vond het direct allemaal prima en kwam zijn reismand al uit voordat we het wisten. De kamer werd ook snel verkend en hij wilde direct aandacht en geknuffeld worden. We wilden een rustige introductie doen, maar voordat we er erg in hadden stond Daisy buiten voor het raam. Die keek echt met zo’n uitdrukking van ‘Wat is dat in vredesnaam en wat doet dat in mijn huis?’. Toen ze binnenkwam dachten we dat ze even aan elkaar zouden ruiken en dat soort dingen, maar nee. Blazen, grommen. Daisy wilde niks van hem weten. Het was voor haar een andere kat in haar territorium wat ze niet accepteerde.
Enthousiaste en bange kat
Daarentegen was Loki ontzettend enthousiast om een andere kat te zien. Zodra hij hoorde dat ze binnenkwam vloog hij op haar af en dat kon ze niet waarderen. Tot vechten kwam het gelukkig niet, maar Loki moest zo nu en dan wel wat klappen van haar incasseren. Daisy liet zo weinig mogelijk van haar zien en was de eerste dagen constant buiten. De eerste ochtend nadat ze een nacht samen waren geweest kon ik haar nergens vinden. Uiteindelijk vond ik haar in een stoel waar ze normaalgesproken nooit ligt.
Ze was helemaal van de leg en zag er zelfs bang uit, maar het kan ook irritatie zijn geweest. Ze wist in ieder geval niet wat ze ermee aan moest. Ik had zo’n medelijden met haar maar wist ook niet goed wat nu verstandig was. ’s Avonds besloot ik haar voor de nacht maar in een andere ruimte te laten waar ze altijd graag ligt. Gewoon voor een paar nachtjes. Ook omdat ik zelf geen oog dichtdeed omdat ik bang was dat ze Loki middenin de nacht wat aan zou doen ofzo. Ja, wist ik veel of zoiets zou kunnen gebeuren of niet.
Elke dag ging het iets beter. Soms even aan elkaar ruiken met de snuitjes tegen elkaar. Maar het was elke keer weer afwachten wat er dan zou gebeuren. Liep ze rustig verder of kreeg Loki onverwacht een klap. Ik schrok er elke keer weer van als ze dat deed, maar ik geloof niet dat het hem zoveel kon schelen.
Inmiddels hebben we de andere kitten ook opgehaald die we Nova hebben genoemd. Daar begon het ritueel weer van voren af aan. En zelfs die gekke Loki begon ineens spastisch te doen tegen Nova. Ook blazen en grommen. Gelukkig duurde dat maar een dag en vanaf dat moment waren die twee beste vrienden. Ze spelen echt de hele dag door en slapen ook tegen elkaar aan. Zo lief.
Gewenningsperiode
Daisy kwam nog minder thuis overdag en bleef uiteindelijk de hele nacht weg. Gelukkig lag ze buiten te slapen op het bankje achter in de tuin, maar het zat me niet lekker. Toen ik dit aangaf bij het asiel (waar Loki nog een vaccinatie moest halen) zeiden ze dat ik Daisy direct binnen moest houden. De kans was anders groot dat ze na een tijdje helemaal niet meer binnen zou komen en op zoek zou gaan naar een ander huis. De socialisatieperiode zou volgens hen 6 weken duren, dus zo lang mocht ze niet meer naar buiten. Met tegenzin heb ik haar binnengehaald, want ik vond het eigenlijk helemaal niet leuk. Ze heeft het altijd zo fijn buiten, en helemaal met het mooie weer. Maar ik wil haar ook niet kwijt.
We zijn nu zo’n drie weken verder en het gaat al een stuk beter. Het grommen en blazen naar de nieuwe kittens is zo goed als voorbij. Zo nu en dan krijgen Loki en Nova nog een klap, maar dat is vaak als ze te dicht bij Daisy komen als ze aan het eten is. Ze is ook niet meer gestresst voor zover ik het kan zien en ze loopt op haar gemak door de kamer. Het gemiauw en gekrab bij en aan het kattenluikje is gelukkig ook voorbij, maar ik kan niet wachten totdat ze weer naar buiten mag. Ik moet gewoon nog maar even geduld hebben.
Geef een reactie