Een kat adopteren uit het asiel

Wanneer je overweegt om een kat in huis te nemen moet je nadenken over waar je er ééntje vandaan haalt. Je kunt een kat adopteren uit het asiel, bij een fokker, marktplaats of van een bekende. Wij kozen ervoor om eens een kijkje te nemen bij het asiel. Waarom? Omdat we het zielig vonden dat daar zoveel katten en trouwens ook honden weg zitten te kwijnen en zitten te wachten totdat er een leuk baasje voorbijkomt. Het asiel was daarom onze eerste keus.

Bezoek aan het asiel

Op het moment dat wij het asiel bezochten waren er echter geen kittens. Big dissapointment. Op dat moment dan. We kregen een rondleiding en zagen meerdere katten die we wel graag mee naar huis wilden nemen. Ze waren echter niet allemaal geschikt voor ons gezin. Sommige katten hadden een rustig plekje nodig wat met een gezin van 5 niet haalbaar was, en sommige moesten nog echt worden opgevoed omdat ze anders het huis zouden verbouwen. Aangezien wij nooit eerder dieren hadden gehad was een wat rustige kat waarschijnlijk een betere keuze.

We dachten even dat het niet zou lukken totdat ik ineens een poes onder de bank zag wegkruipen. En vanaf dat moment wist ik het, deze poes moest het worden. Raar hoe zoiets gaat. Net zoals je met bepaalde mensen direct een klik voelt, zo was dat ook met deze poes. Gelukkig voelden de anderen dat net zo.

We wilden graag twee katten indien mogelijk, want we dachten dat dat leuker en gezelliger zou zijn voor de poes zelf. Wat bleek? Deze poes had een vriendinnetje. Ze deden alles samen. Spelen en samen slapen in de mand. Jammergenoeg was deze poes op dat moment niet in het asiel maar bij een opvanggezin. We konden haar dus niet zien. We besloten de gok te nemen en te gaan voor deze twee. Als ze het samen zo fijn hadden dan was dat voor ons genoeg.

De eerste kennismaking

Na een week mochten we beide katten ophalen en dat was best wel spannend. Hoe zouden ze op ons reageren en op hun nieuwe huis? Zouden ze bang zijn of direct het huis doorrennen? Wat in ieder geval belangrijk was werd ons verteld, was dat we de reismand direct naast de kattenbak neer moesten zetten zodat ze direct zouden weten waar die was. Zo zouden we de minste kans hebben op ongelukjes💩.

Toen we ze kwamen halen gingen ze samen in de reismand. Angstige maar ook nieuwsgierige oogjes keken ons aan. De rit in de auto was spannend. Veel miauwen en kijken met grote pupillen. Ook niet zo gek natuurlijk als er 5 paar ogen op je gericht zijn, want wij konden onze ogen niet van ze afhouden. Ze waren gewoon te schattig.

Bij thuiskomt waren ze vrij snel de reismand uit, maar het eerste was ze deden was wegduiken onder de bank om daar pas twee uren later onder vandaan te komen. De nieuwsgierigheid overwon, want ja, als je allemaal leuke dingetjes voorbij ziet komen met veertjes eraan dan moet je daar toch achteraan sjeezen.

Vanaf dat moment ging het eigenlijk best wel snel. Misschien omdat ze samen waren en daarom meer durfden. Op onderzoek uit in de kamer. Alle plekjes werden bekeken en besnuffeld. Daarna nog even spelen en toen lagen ze ook vrij snel samen in de mand te slapen. Dat ging eigenlijk best wel goed. Hoe anders ging dat met de kittens die we 5 jaar later kregen. Daarover vertel ik je meer in het artikel “Nieuwe kittens bij onze oudere poes“.